Zamanın Ritmi / Av. Nazan Türkdoğan

Zaman ritmi, sapmaları ve hep aynı olan bölünmeleriyle bitip tükenmek bilmeyen bir tekdüzelik içinde olduğundan, günler öylesine insanı şaşırtacak derecede aynı. Bugünü ertesi gün varsayabileceğimiz gibi, bu durağan sonsuzluğun nasıl olup da değişiklikler getirebileceğini anlayamıyoruz. Zamanın başlangıcını ve sonunu algılayamayacağımızdan, uçsuz bucaksız olduğuna karar vermişiz. Peşin hükümlerimiz çaresizliğimizdir aslında. Günlerin sessiz akışı içinde var olduğumuz nesnelere ve duygulara tutunmak, bir nebze olsun rahatlatır insanı.

 

Yürüyoruz ne kadar zamandır acaba, bize göre olan zaman dilimi mi, yoksa dünyanın zamanına göre yaşadığımız süre mi. Sonsuzluğa sığınarak kapatalım gözlerimizi. Bir deniz kıyısında olduğumuzu hayal ederek. Deniz kabarıyor ve coşkulu dalgalar art arda çarpıp oraya buraya ipek gibi yayılıyor ve yayılan sesler kulaklarımızı dünyadaki başka seslere kapatmamıza neden oluyor. Derinlerde çok uzaklarda köpüklü gri mavilikte bir yelkenli. Ayaklarımız yosun ve deniz kabuklarıyla dolu yumuşak ve ıslak kumların üzerinde. Güneş hafif esen rüzgarla savuruyor saçlarımızı, evrenin ölçülemez tekdüzeliğinde şimdiye ve sonraya dönüştüğümüz yerdeyiz, doğanın tam kalbinde ….. derin bir doyum ve bilerek unutarak..