Dünyanın bir bayırında bir çiçeğin solması üzmez mi sizi ?

Kendimi   beş aylık iken Erzincan dan  geldiğimiz  Beşiktaş   Barbaros  parkı  önündeki  Ihlamur  deresinin  denize  döküldüğü  yerde  balık  yemi   için  kurtçuk  tutarken  anımsıyorum  ve  halen de  oralardayım.
Okullarımın  hepsi de  deniz  kenarındaydı ve ben  çatanaların  çifte  küreklerinden  birinde  gönüllü  forsa  idim. Halen de  forsalığa  devam  ediyoruz.

İlk defa   isteyerek  ve  bilerek,  her  yeri  kazanacağıma  emin  olduğumdan  başka  imtihanlara  girmeyerek  ODTÜ  Kimya  Bölümünü  tek  geçtim. 1973  yılında  mezun  oldum.  1976 da askerlik yaptım.  Ne kadar  ihtilal,  ne  kadar  olay  varsa  gördüm.  Elbette ki  dayak ta  yedim. Farklı  yer şekil zaman da da  olsa,  halen de  yemeye  devam  ediyoruz. Sanırım  dayak  yemek  Türk  milletinin  ruhuna  işlemiş  alışkanlık  haline  gelmiş.

Her şeye  karşın  kuyruğu dik tutma ve  kendimize   toz  kondurmama  özelliğimiz  nedeniyle;
“ Çingeneye  padişahlık  vermişler, önce  babasını  asmış.” sözündeki  Çingene  aslında  biziz. Kurduğumuz  Devlet  sayıları  ile  övünürken  bu  devletleri  kendi  kendimize  yakıp  yıktığımızı,  “ Türkün dostu  Türk’tür ” derken  acı  acı  gülümsemekteyim.  Adım  ile  çok  hemhal  içindeyim  ve her an  savaştayım.
Halen  her  Cumartesi gece 21 den sonra  94.4 frekansından yayın  yapan  Radyo Ekindeki  programımda  sözlerime  başlamadan  üç  saat  geçiyor.

Klasik ve taklit  hiçbir şeyi  tercih  etmem. Kendi  bağımsız  tarzım  olmalı  derim, kuralsızlığı  severim.  Değişimi  gelişimi  severim.  Hedefsizlerin, eylemsizlerin,  karamsarların, umutsuzların,  şeytani  olanların da  gidişlerini  severim.

“ AŞKIN KİMYASI “ adlı   kitabım  için  bir  arkadaşım “ Hocam ! Siz  bilimi  halka  indirmişsiniz.”  Demişti.   “ Bilgeliğin  Kapısında  Kahve  Molası ”  Kitabım.  Neden kahve  molası ? Çünkü kahve  insanı  zinde  tutuyor ve  durup  durup  her  molada kahve  içerek  yazılanları  daha  iyi  özümseyeceksiniz  diye.  Kitabımın  sonunda  okuyucu  için  boş bir  sayfa  ayırmıştım  ve  başlığına  “ GELECEĞE  MEKTUP  YAZIN “ demiştim.

Kitabı  okuyanlar  mektupta  kendi  yaşam  felsefelerini ve  gelecek  hayallerini  yazacaktı. Kitabın  son  sayfasına  saçlarından  da  birkaç tel  kesip  yapıştıracaklardı ve  imzalayarak  çocuk, torun, dost vb. imzalayarak  hediye  edeceklerdi.  Şaşıp  düşüp  100  yıl,  beşyüz yıl sonra  kitap  antika  ve  elinde  olan  köşeyi  dönecekti:

Burada  gülmek  serbest.  Saç  teli  ne  hesap?  Diyebilirsiniz. Kitap ta da  var, üçbin  yıl önceki saç  teli  bulunan insanın  resmi  yapılmış. İnsanlar  bir  sürü  para verip kendilerini  donduruyorlar,  öyle  gelişmeler  var ki  bilmem  kaç  yüz veya  bin  yıl  sonra  da  o  saç  telinden  canlandırılmak  mümkün  olabilir. Hem de  parasız.

Bu  kitaplar  birkaç baskı yaptı ve  bitti.  Sizlere  birçoğu  bilgisayarımda  olan  kağıt  fiyatları  ucuzlar,  yayınevleri   sömürme  düzenini  kaldırırlarsa  yayınlamayı  arzu  ettiğim  kitap  başlıklarını  vereyim:

“ Yaşam  Yokuşundaki  Savaşım ”  /  “ Makalelerim ”  /  “ Şiirimsi  Yazılarım ”  /  “ SU  İLE  İLGİLİ HER ŞEY ”   ve   en  çok  iddialı  olduğum  “  GÖRÜNMEYENİ  GÖRMEK,  GELDİĞİMİZ  YERE  DÖNMEK ” Bu  son  kitabım  Mevlana’ nın  Mesnevisini   geride  bırakacak.  Şiirsel  değil,  YAŞAM  FELSEFESİ  ANLAMINDA  tüm  gelecek  insanlığa  ışık  tutacak  onlara  yol  gösterecek,  kendilerini  tanımalarına  yardımcı  olacak.   Bu  size  ütopik  gelmiş  olabilir  ama  ne  yazık ki  doğru…

Şiirimizle  ilgili  sormuşsunuz,  yukarıda  “ Şiirimsi Yazılarım ”  dedim.  Bir insanın  ŞİİR  yazdım  ben  ŞAİRİM  demesi  yürek  ister.  Kendini  hiç  sayarak  adına  FUZULİ  diyen  gibi,  Pir Sultan, Nazım Hikmet, Necip Fazıl, Attila İlhan,  Aşık Veysel,  Füruğ Furuzad  vb.  değerlerin  yanında  şiir  yazmış  olmak  yürek  işi.  Ama  yazanlar  yok mu  var  elbet.  Bir Nuri  Can  örneğin.  Samim  İğde, Zeki Kaymakçı, Perdesiz Kamil Gündüz  ve  daha  çok  güzel  yazanlarımız var.

Bu  konu  hassas  ve  derin.  Kelimeleri  peşpeşe,  alt alta,  heceleri  uydurarak  senin  için  ölürüm  diyen. Veya  ben  öldüm  diyen  yazılar ne  kadar   şiir  sayılır  bilemem. Kimse  kimse  için  ölmez  ve  ölmek te  istemez.  Sosyal  medya da  körler  sağırlar  birbirini  ağırlıyor,  birini  bir  kişi  beğense  şiir  yazdım  sanıyor, şair oldum  sanıyor.  Ama  yazmasınlar mı ?
Yazsınlar  ne  isterlerse  yazsınlar  çünkü  yazılmazsa  kafayı  yemişler  ve  depresyondakiler  çok  daha  fazlalaşacak. Kör satıcının  kör  alıcısı  vardır  hesabı,  herkesin  bir  kitlesi  olabilir, birbirlerine  yaptıkları  yandaşlık,  yalakalık  ölçüsünde   birbirlerini  kayırabilir, sizi  dışlayabilir. Bunlar yaşamın gerçekleridir. Yine  bir  gerçek, yayınevleri  para  kazanmak  için  kurulmuş  ve  dağıtım  meselesi  nedeniyle  yazanların  emeklerini  sömürmek  üzere  hazır  ve  nazırdırlar.
Sömürmek  ve  vericilik    insanın  ruhunda   aynı oranda  vardır  ancak  zamanımızda  sömürme  duygusu  baskın  ve  egemendir. Bu da bu Dünya  düzeninin  olumsuz  bir  gerçeği.

Sadece  inşallah  keser  döner  sap  döner   hesabı  ile  güzellikleri  umut  ederek  vücut  kimyamızın  bozulmasını  engellemeye  çalışacağız.

Sadece  Şairler  değil  tüm  sanatçılarda  mevcut  olumsuzluklara  karşı  duruş  olmalıdır.  Bir  yazıda  okumuştum:  Şair  dediğin,  bir  sanatçı  Everest’ in  tepesinde  olsa,  Afrika’ nın  Büyük Sahra  Çölünde  yürüyen  karıncanın  ayak  izlerini  duyan  hissedendir  diye.  Ve  yine  Edip Cansever’ in  “  Dünyanın  hiç  gitmediğiniz,  görmediğiniz  yerinde, Dünyanın bir  bayırında  bir  çiçeğin  solması  üzmez mi sizi ?” sözlerindeki “ üzülen  insan ”  sanatçıdır,  şairdir.
Projeleriniz  var mı ?  demişsiniz…

“ Alçalışla  yükselişi, Savaşla  barışı, Aydınlıkla  karanlığı  bilen  hayatı  yaşamış  sayılır ”.
Hepsini  iyi  kötü  ucundan  kıyısında  gördük  ama  zaman  öyle  hızla  ilerliyor  ve  değişiyor ki    eylemsizlik, yok  oluş  ile  eşdeğerdir.  COVID  dahil  tüm  rahatsızlıkları  önleyebilecek  kompozisyonu  ürettim, patent  müracaatı yaptım, isim hakkını aldım  ve  bu  konuyu  en  üst  düzeyde  tartışabilirim  desem,  gülebilirsiniz.

Ülkemizde  bürokratik  oligarşiyi  aşabilme  zordur.  Yukarıda  belirttim. Radyo  yayınlarıma  devam. İsteyen  herkese  açık  mikrofon, bir  şeyler  anlatıyorum  aslında  kendime  anlatıyor,  kendimi  gaza  getirmeye  çalışıyorum.  Benimle  yürüyenlere  Selamlar  olsun, her şey  onların  gönüllerince  olsun.